خطر یا ریسک خونریزی دندانپزشکی بیماران قلبی به فاکتورهای مختلفی بستگی دارد. شامل نوع داروهای ضدانعقادی و ضدپلاکتی و استفاده ترکیبی این داروها، شرایط زمینه‌ای پزشکی و مصرف داروهای دیگر. تاریخچه پزشکی بیمار و جزییات داروهای مصرفی (تجویزی و غیر تجویزی) باید در شروع هر دوره درمان مورد توجه قرار بگیرد و هر نوع تغییر در هر جلسه باید بررسی شود.در این نوشته سعی می کنیم ریسک خونریزی دندانپزشکی بیماران قلبی را، با توجه شرایط مختلف بررسی کنیم. با ما همراه باشید.
ریسک خونریزی همراه با داروهای ضد انعقاد و ضد پلاکتی مختلف
در حال حاضر، مدارک کافی برای مقایسه مستقیم ریسک خونریزی نسبی داروهای ضدانعقاد و ضدپلاکتی مختلف (شامل داروهای جدید)، برای بیماران دندانپزشکی موجود نیست. براساس تحقیقات کلینیکی انجام شده بوسیله تولیدکنندگان دارویی، وقوع حوادث خونریزی مهم برای بیماران با فیبریلاسیون دهلیزی (AF) که داروی dabigatran , apixaban, rivaroxaban (زالربان) استفاده می کنند، مشابه یا کمتر از آن‌هایی است که وارفارین مصرف می‌کنند. به هرحال این مسئله باید مورد توجه قرار بگیرد که این ارزیابی میزان خونریزی شامل خونریزی خود به خودی و وابسته عمل بوده نه به معنی خونریزی درمان‌های دندانپزشکی.
بیمارانی که تحت درمان‌های ترکیبی یا دوگانه هستند و بیشتر از یک داروی ضدانعقادی یا ضدپلاکتی مصرف می کنند (یا ترکیبی از هردو)، ریسک خونریزی بیشتری نسبت آن‌هایی که یک نوع دارو مصرف می‌کنند، دارند.
تجربیات کلینیکی متخصصین دندانپزشکی حاکی از آن است که بیمارانی که دو نوع داروی ضدپلاکتی (مثل پلاویکس + آسپیرین) مصرف می‌کنند، در پی فرآیند تهاجمی منجر به خونریزی طولانی می‌شوند. با این وجود وقتی لخته تشکیل شد تا حد رضایت بخش باثبات و محکم می‌باشد. در عوض تجربیات کلینیکی حاکی از آن است بیمارانی که داروهای ضد انعقاد مصرف می‌کنند، لخته‌های خونی خیلی سریع‌تر از داروهای ضدپلاکتی تشکیل می‌شود، ولی به راحتی هم جدا شده و از بین می روند.
